1In finem, pro Idithun. Psalmus David.
2Nonne Deo subjecta erit anima mea ? ab ipso enim salutare meum.
3Nam et ipse Deus meus et salutaris meus ; susceptor meus, non movebor amplius.
4Quousque irruitis in hominem ? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.
5Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere ; cucurri in siti : ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.
6Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea :
7quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.
8In Deo salutare meum et gloria mea ; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.
9Sperate in eo, omnis congregatio populi ; effundite coram illo corda vestra : Deus adjutor noster in æternum.
10Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.
11Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere ; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.
12Semel locutus est Deus ; duo hæc audivi : quia potestas Dei est,
13et tibi, Domine, misericordia : quia tu reddes unicuique juxta opera sua.GenExLvNmDeutIosIudcRuth1 Re2 Re3 Re4 Re1 Par2 ParEsdNehTobIudtEsth1 Mach2 MachIobPsProvEccleCantSapEccliIsaIerLamBarEzDanOsIoelAmAbdIonMiNahHabSophAggZachMalMtMcLcIoActRom1Cor2CorGalEphPhilCol1 Thess2 Thess1 Tim2 TimTitPhilemHebrIac1 Pt2 Pt1 Io2 Io3 IoIudApoc